گمانه زنی جدید محققان برای درمان كووید-۱۹؛
آیا این گیرنده، كلید حل معمای كرونا است؟
از زمان بروز و ظهور بیماری كووید-19 در جهان، كوشش های گسترده ای برای مهار آن صورت گرفته كه در این میان، نقش پژوهشگران در كنار كادر درمانی بسیار برجسته بوده است. در همین راستا، پژوهشگران كشورمان به یك گیرنده مغفول مانده اشاره كرده اند كه شاید توجه بیشتر به آن، بتواند كلید حل معمای كرونا باشد.
به گزارش ایسنا، با ظهور پاندمی کووید-۱۹ بوسیله ویروس SARS-COV-۲ در سراسر جهان و بروز علایم بالینی متفاوت در افراد مبتلابه این ویروس، پژوهشگران در تلاش اند تا با انجام تحقیقات مختلف در جهت شناخت بهتر این ویروس بتوانند روش های مختلف به کاررفته توسط این عامل بیماری زا در بدن را شناخته و با آن مقابله کنند. در این راستا، یکی از نکاتی که در پژوهش اهمیت زیادی داشته و تمرکز زیادی را به خود اختصاص داده، شناخت گیرنده های این ویروس در بدن است. این بدان مدلول است که ویروس فوق چه طور و بوسیله چه گیرنده هایی وارد بدن می شود و فرآیند عفونت زایی در میزبان خودرا شروع می کند.
بنا بر اظهار متخصصان و طبق مطالعات قبلی تصور بر این بود که گیرنده اصلی این ویروس آنزیم موسوم به مبدل آنژیوتانسین ۲ یا به اختصار، ACE۲ است. این عامل علاوه بر ورود و جذب ویروس، در تکثیر ویروس و بسته بندی آن نیز نقش دارد. این گیرنده در اندام هایی همچون ریه، قلب، کلیه، روده کوچک و کولون یافت می شود. اما عامل دیگری که علاوه بر ACE۲ بعنوان کمک گیرنده حائز اهمیت می باشد، یک آنزیم داخل غشایی تحت عنوان Tmpress۲ است که گرایش بالایی نسبت به یکی از پروتئین های ویروس به نام گلیکوپروتئین اسپایک (S-protein) دارد و در ورود و گسترش ویروس حائز اهمیت می باشد. این آنزیم نیز در بافت های پانکراس، روده و پروستات دیده می شود.
اما پژوهشگران کشور با اشاره به یکی دیگر از عامل ها که کمتر مورد توجه قرار گرفته است، سؤالات جدیدی را در این خصوص طرح کرده اند. این پژوهشگران از دانشگاه علوم پزشکی گلستان در پژوهشی که یافته های آنرا در چارچوب نامه ای به سردبیر نشریه «پایش» منتشر نموده اند، عامل فوق را بعنوان کلید احتمالی گم شده برای عفونت ویروسی کووید-۱۹ ذکر کرده اند.
بگفته وحیده حمیدی صوفیانی، محقق دانشکده پزشکی دانشگاه علوم پزشکی گلستان و همکارش، «این عامل که CD۱۴۷ نام دارد، نوعی گلیکوپروتئین تراغشایی است که در گروه پروتئین های آنتی ژنی گروه های خونی قرار دارد. این عامل در سلول های مختلفی نظیر سلول های مجراهای تناسلی، کلیوی، قلبی و عروقی دیده می شود».
آنها می افزایند: «این شاخص همین طور بعنوان واسطه در پاسخ های ایمنی و التهابی نقش کلیدی دارد. بعنوان مثال در لطمه زایی بیماری هایی مثل التهاب ریه ناشی از آسم، آرتریت روماتوئید، مالتیپل اسکلروزیس، سکته و حمله قلبی نقش دارد»،
برمبنای یافته های این پژوهش، علاوه بر این ها، ازآنجایی که تأثیر این فاکتور در تهاجم عامل انگلی پلاسمودیوم فالسیپاروم که بیماری مالاریا را به وجود می آورد و همین طور در توسعه تومورها به اثبات رسیده است، می توان آنرا بعنوان فاکتوری دخیل در پروسه عفونت ویروسی اخیر نیز دانست.
حمیدی صوفیانی و همکارش با اشاره به این مطلب می گویند: «با استناد به بافت ها و ارگان هایی که این عامل در آنها وجود دارد و اهمیتش در فرایندهای التهابی و مسیرهای پیام رسان در رابطه با آن، می توان چنین در نظر گرفت که در مورد ویروس ۲-COV-SARS که موجب بیماری ۱۹-COVID با علایم بالینی مختلف در افراد می شود نیز، این عامل می تواند بعنوان گیرنده اصلی ویروسی در نظر گرفته شود».
این موارد همه نشان از آن دارند که می توان عامل CD۱۴۷ در بدن را بعنوان یک هدف مناسب دارویی برای کنترل یا جلوگیری از مبتلاشدن به بیماری جهان گیر کووید-۱۹ به حساب آورد و بنا بر این لازم است توجه بیشتری را به آن متمرکز کرد.
گفتنی است نشریه پایش که به انتشار نتایج فنی این پژوهش پرداخته است، متعلق به پژوهشکده علوم بهداشتی جهاد دانشگاهی است.
این مطلب آجاک را پسندیدید؟
(1)
(0)
تازه ترینهای مرتبط
نظرات بینندگان در این باره