آجاک: شهرت و تعهداتی که بدنبال یک افتخار به وجود می آیند، حواس افراد را از انجام پژوهش منحرف می کنند.
به گزارش آجاک به نقل از ساینس، برای بسیاری از دانشمندان، هیچ دستاوردی بزرگ تر از برنده شدن جایزه نوبل نیست. از زمان پایه گذاری این جایزه در سال ۱۹۰۱، این مدال پیشرفت های غیرمنتظره ای را که درک ما را از حقیقت گسترش داده شناسایی کرده و دنیا را تغییر داده است. البته امکان دارد این جایزه قاتل راندمان باشد.
بر اساس یک گزارش کاری که اخیراً توسط دفتر ملی تحقیقات اقتصادی منتشر شده است، برونداد دانشمندان پس از برنده شدن جایزه نوبل بصورت ناگهانی سقوط می کند.
پژوهشگران این مطالعه، داده های برنده های جایزه نوبل فیزیولوژی و پزشکی را بین سال های ۱۹۵۰ تا ۲۰۱۰ بررسی کردند و تغییر سه عامل «تعداد مقالات آن ها»، «تاثیر مقالات برمبنای تعداد دفعات استناد آن ها» و «بدیع بودن ایده های آن ها» را پس از دریافت جوایز مورد ارزیابی قرار دادند. این نویسندگان از یک برنامه کامپیوتری برای شناسایی ایده های علمی مجزا و متمایز در مقالات، استفاده کردند و میزان بدیع بودن این ایده ها را تعیین کردند. سپس برمبنای زمانیکه هر ایده برای اولین بار در سیستم زبان پزشکی یکپارچه کتابخانه ملی پزشکی ایالات متحده ظاهر شده، برای ایده ها سن تعیین کردند و به مقالاتی که ایده های «جوان تر» نسبت به تاریخ انتشارشان داشتند، امتیازهای جدیدتری داده شد.
جایزه نوبل اغلب در اواخر دوران حرفه ای دانشمندان به آنها اعطا می شود و در آن دوره راندمان دانشمندان بطور معمول کاهش پیدا می کند؛ به همین خاطر پژوهشگران این مطالعه برندگان نوبل را با برنده های جایزه «لسکر» با همان سن و سال مقایسه کردند؛ تا ببینند کدام جایزه راندمان را بیشتر کاهش می دهد. جایزه لسکر به پژوهشگران حوزه علوم پزشکی اعطا می شود.
«کرک دوران»، دانشمند علوم اجتماعی دانشگاه نوتردام که در این مطالعه مشارکت نداشته است، در این مورد می گوید: «به نظر می رسد این استراتژی تطبیق باشد و بصورت کل نتایج کاملا قانع کننده است».
قبل از برنده شدن جایزه نوبل، برندگان آینده این جایزه، بیش از همکاران خود که در نهایت جایزه لسکر را بردند، مقاله منتشر نموده بودند و همین طور مقالات جدید بیشتری منتشر نموده بودند و استنادهای بیشتری به دست آورده بودند.
با این حال پس از برنده شدن جایزه نوبل، روند تغییر کرد؛ برندگان نوبل بصورت متوسط گرفتار کاهش راندمان شده، بدیع بودن ایده های آنها و میزان ارجاع به مقالات آنها کاسته شده بود. این کاهش در حد برنده های جایزه لسکر یا گاهی کم تر از آنها است. از نظر داده های خام، برندگان آینده نوبل، در ۱۰ سال منتهی به جایزه، سالانه یک مقاله بیش از لسکر منتشر نموده بودند. با این وجود در ۱۰ سال پس از برنده شدن جایزه، گروه لسکر سالانه یک مقاله بیش از همتایان خودشان که برنده جایزه نوبل شده بودند، منتشر نموده بودند. در حالی که برنده های جایزه لسکر کاهش اندک راندمان خویش را پس از برنده شدن نشان داده بودند، وارونه شدن راندمان دو گروه حدودا بصورت کامل ناشی از کاهش راندمان در گروه برندگان نوبل بود.
«جایانتا باتاچاریا»؛ اقتصاددان سلامت و اپیدمیولوژیست دانشگاه استنفورد و نویسنده اول این مقاله می گوید: «من در حقیقت از تغییر در بدیع بودن ایده ها شگفت زده شدم». من انتظار داشتم تغییرات در راندمان به سبب نیازهای (جدید) زمان آنها رخ دهد، اما تغییر به سمت آثار کم تر بدیع، برای من کمی تعجب آور است».
دوران (Doran) پژوهشگری که تاثیرات شغلی کسب مدال فیلدز (معادل نوبل در ریاضیات) را مطالعه کرده است، می گوید که این نتایج با یافته های وی هم سازگار است. یافته های وی نشان می داد که ریاضیدان ها هم بعد از برنده شدن جایزه فیلدز گرفتار کاهش راندمان می شوند.
اگرچه باتاچاریا و همکارانش تاکید می کنند که آنالیز آنها رابطه علّی بین برنده شدن جایزه نوبل و کاهش راندمان را نشان نمی دهد، دوران (Doran) خاطر نشان می کند که برنده شدن چنین جایزه معتبری برای بیشتر دانشمندان رویدادی است که زندگی را تغییر می دهد.
آن ها امکان دارد غرق در فرصت های سخنرانی، مصاحبه های رسانه ای یا معامله کتاب باشند که همگی این فعالیت ها وقت و انرژی فرد را برای انجام مطالعات علمی اصیل می گیرد. جایزه لسکر اگرچه در حوزه خود، جایزه معتبری است، اما مانند جایزه نوبل آن قدر شناخته شده نیست. جایزه نوبل برندگان خویش را به قلمروی سلبریتی های کوچک پرتاب می کند.
باتاچاریا می گوید: «تنها یک تغییر بزرگ در الگوهایی که بعد از جایزه نوبل می بینید، وجود دارد که نشان دهنده یک تغییر اساسی در زندگی آنها است. آنها دیگر فقط دانشمند نیستند، بلکه روشنفکران عمومی هستند».
با توجه به آن، آیا مزایای جایزه، بیش از پتانسیل پژوهش های از دست رفته است؟ نویسندگان می گویند که پاسخ به این پرسش دشوار است. باتاچاریا نمی خواهد جایزه نوبل کنار گذاشته شود، اما پیشنهاد می دهد که امکان دارد ایده خوبی باشد که اعطای این جایزه را برای دانشمندانی که در اواخر زندگی حرفه ای قرار دارند، نگه داریم. به جهت این که از ایجاد خلل در فعالیت این ذهن های درخشان در دوران اوجشان جلوگیری نماییم.
او می گوید: اعطا کردن نوبل به عنوان جایزه پیشرفت های شغلی، بسیاری از مزایای نوبل را دارد، ولی در عین حال از برخی مضرات این جایزه جلوگیری می کند.