محققان كشورمان بررسی كردند؛
آوازهای کوک و ناکوک کرونا برای موسیقی ایران
به گزارش آجاک، بیماری کووید ۱۹ در کنار تمام تاثیرات جهانی خود در حوزه سلامت انسان ها، دیگر ابعاد زندگی را هم تحت تأثیر خود قرار داد. یکی از این حوزه ها، حوزه هنر و بخصوص موسیقی بوده است. محققان کشور با بررسی این موضوع، گوشه هایی از تاثیرپذیری این هنر-صنعت را از بیماری فوق به معرض نمایش گذاشته اند.
به گزارش آجاک به نقل از ایسنا، ویروس سندرم حاد تنفسی معروف به ۲-CoV-SARS در دسامبر سال ۲۰۱۹ میلادی در شهر ووهان واقع در استان هوبئی چین شیوع پیدا کرد. این ویروس در مدتی کوتاه از مرزهای کشور چین فراتر رفت و سایر کشورها را هم درگیر نمود. در کشور ایران در تاریخ ۳۰ بهمن نخستین موارد از کرونای جدید در شهر قم از راه روابط عمومی وزارت بهداشت گزارش شد. تا ۲۱ بهمن ۱۴۰۰، در جهان بیشتر از ۴۰۰ میلیون نفر به بیماری کووید-۱۹ مبتلا شده و حدود شش میلیون نفر هم جان خویش را در اثر این بیماری از دست دادند. در ایران هم نزدیک به هفت میلیون نفر به این بیماری مبتلا شدند که از این تعداد بیشتر از ۱۳۰ هزار نفر فوت کردند. در قرن گذشته، جهان با بیماری ای با این وسعت از همه گیری و عواقب بسیار جدی آن، مواجه نبوده است.
به قول محققان، بروز این بیماری همه گیر جهانی باعث اقدامات در ارتباط با فاصله گذاری اجتماعی، ممنوعیت های گسترده سفر، قرنطینه و تعطیلی مشاغل، دانشگاه ها و سایر مکانهای عمومی شد و از این طریق، ساختار جوامع جهانی را تغییر داد. حوزه هنر نیز، مانند سایر حوزه های زندگی انسان ها، تحولات زیادی را در دو-سه سال گذشته پشت سر گذاشته است. در این میان، موسیقی، به مثابه یکی از اصلی ترین هنرهایی که منعکس کننده مؤلفه های اصلی و هویتی جامعه است، تغییرات ملموسی را تجربه کرده است که سبب بازاندیشی های جدی در رویه های معمول فعالیت در این عرصه شده اند. این بازاندیشی و تجدیدنظر در مناسبات رایج در یک حوزه، همزمان که منادی دستاوردهایی عمیق برای آینده است، می تواند چالش هایی گسترده را به همراه داشته باشد که آینده هنر ـ صنعت موسیقی را رقم می زنند.
جهت بررسی بیشتر این موضوع، مطالعه ای تحقیقاتی توسط دانشگاه تهران انجام شده است. در این مطالعه، محققان از راه مصاحبه با ۹ نفر از خبرگان حوزه موسیقی، نتایج بیماری پاندمیک کرونا را برای موسیقی ایران مورد ارزیابی قرار داده اند.
یافته های این پژوهش حاکی از آن هستند که موسیقی ایران در دوره پاندمی فوق در چهار حوزه اصلی تولید، توزیع، آموزش و مصرف با تحولاتی شگرف روبرو شده است و چشم اندازهای نوینی پیش روی موسیقی قرار گرفته اند که سبب می شوند موسیقی در ایران در مسیری متفاوت با دوره قبل از کرونا قرار گیرد.
به قول سندوس محمدی نوسودی، پژوهشگر علوم ارتباطات دانشگاه تهران، «در این شرایط، با عنایت به عدم اجرای رویدادهای موسیقیایی که پیشتر به صورت حضوری و غیرمجازی برگزار می شدند، روند مجازی و شبکه ای شدن که به صورت تدریجی درحال رخ دادن بود، تشدید یافت».
این محقق می گوید: «با توجه به اینکه در بهره برداری از فضای مجازی برای فعالیتهای موسیقایی، آهنگ همسانی بین جامعه هنری ایران و مخاطبان شان وجود ندارد و معمولا مخاطبان بیشتر از ظرفیت های این فضا استفاده می نمایند، با ادامه این روند در بلند مدت امکان دارد ذائقه بعضی کاربران ایرانی فضای مجازی به موسیقی خارجی گرایش یابد. به همین دلیل، ایجاد ظرفیت های بیشتری برای حضور فعال تر جامعه هنری در فضای مجازی لزوم دارد».
بر طبق این تحقیق، تجربه موسیقی در کشور ایران مبین آن است که در بعضی از حیطه ها از فرصت های دیجیتالی شدن تا حدود زیادی استفاده شده است، اما در خیلی از حوزه های دیگر که ستون های اصلی موسیقی در کشور به شمار می روند هنوز نتوانسته ایم روند دیجیتال شدن را نهادینه کرده و به درستی از مزایای آن بهره ببریم.
در این حوزه برای نمونه میتوان به استفاده از ظرفیت کنسرتهای مجازی در سرتاسر دنیا اشاره نمود، که در کشور ما به تجربه ای شکست خورده تبدیل شد. شکست کنسرتهای مجازی در کشور ما در شرایطی رخ داد که کنسرت ها اصلی ترین منبع درآمد برای موسیقی کشور هستند.
محمدی نوسودی معتقد است: «ریشه بعضی از تحولات دیگر نظیر مجازی شدن مصرف موسیقی و جهانی شدن مصرف، بیشتر از آن که به دوره کرونا بازگردد به تحولاتی مربوط است که قبل از دوره کرونا به واسطه حضور بیشتر مردم در فضای مجازی بوجود آمده اند. ازاین رو کرونا در این حوزه ها بیشتر نقش تشدیدکننده را داشته است».
این محقق اعلام نموده است: «حضور فعالانه مردم و هنرمندان در فضای مجازی، سبب جهانی شدن رویه های تولید، توزیع، آموزش و مصرف موسیقی در کشور شده است. آغاز همکاریهای بین المللی در تولید آثار موسیقایی مشترک در دوره کرونا هم نویدبخش مسیری تازه برای موسیقی کشور است که در آن هنرمندان ایرانی این فرصت را خواهند داشت که با هنرمندان سایر کشورها تعامل داشته باشند و از فرصت های بازار جهانی بهره گیرند. البته ضعف هایی نظیر شکاف دیجیتال، نبود آموزش موسیقایی مناسب و همینطور نداشتن مهارت های استفاده از فناوری اطالعات و ارتباطات سبب شده است که هنرمندان ایرانی امکانی محدود جهت استفاده از این فضا داشته باشند».
بر مبنای یافته های تحقیق فوق، در شرایطی که موسیقی ایرانی، نقش چندانی در شکل دهی به ذائقه شنیداری جهان ندارد، موسیقی های کشورهای دیگر نظیر کره، ترکیه، امریکا و هند در ایران طرفداران زیادی پیدا کرده اند. مساله هواداری از موسیقی خارجی به حدی جدی است که متعاقب آن، ایران به مقصدی برای فروش کالاهای کشورهای مبدأ این نوع از موسیقی تبدیل گشته است.
شایان ذکر است این بررسی های پژوهشی و دیدگاه های عرضه شده، به صورت یک مقاله علمی در فصل نامه «جامعه، فرهنگ و رسانه» وابسته به انجمن مطالعات فرهنگی و ارتباطات انتشار یافته اند.
منبع: آجاك
این مطلب آجاک را پسندیدید؟
(0)
(0)
تازه ترینهای مرتبط
نظرات بینندگان در این باره