گفت وگو با اسماعیل امینی
اخطار برای دلالی در دانشگاه ها!
به گزارش آجاک، اسماعیل امینی با انتقاد از سلطه‌ی بخش اداری بر بخش علمی در دانشگاه ها، از مقاله هایی که با پوشال پر می شوند می گوید و باور دارد دادوستدهای بازاری و دلالی ها وارد نظام دانشگاهی شده است.
این مدرس دانشگاه و شاعر در گفتگو با ایسنا، درمورد سطح کیفی رساله ها، رساله ها و پژوهش های دانشگاهی حوزه‌ی زبان و ادبیات فارسی در سالهای اخیر و صدمه شناسی کاهش کیفیت آنها و برخی اشتباهات که به تازگی در فضای مجازی هم منعکس شدند، اظهار نمود: همانند مجموعه‌ی کارهای در ارتباط با یک دانشکده، مبحث رساله و رساله هم تبدیل به یک کار اداری شده است؛ یعنی نظام اداری بر نظام علمی دانشگاه مسلط شده و استادان و مجموعه‌ی علمی را بعنوان کارمندان زیر دست خود می بیند.
امینی سپس ضمن بیان اینکه حالا قدرت مندترین بخش در دانشگاه، هیئت علمی و بخش محتوایی نیست، بلکه بخش پشتیبانی و اداری است، اضافه کرد: رساله ها را برپایه امتیاز اداری به یک استاد راهنما می دهند و نه برپایه تشخیص علمی. استاد هم به آن به همین شکل نگاه می کند. از آن جایی که با عنایت به رتبه‌ی اداری ای که دارد، می تواند هم زمان تعدادی رساله داشته باشد، می خواهد سریع تر یکی را از سر خودش باز کند، تا آخر نامه‌ی بعدی را ارائه نماید. و این تسلط نظام اداری بر نظام دانشگاهی اصلاً خوب نیست. منظور همین اجبار هایی ست که درست کرده اند، حتما باید از رساله مقاله دربیاید، مقاله ها در مجله های علمی و پژوهشی مورد تایید نظام اداری منتشر شوند، استاد هر سال باید تعداد مشخصی مقاله داشته باشد تا بتواند ارتقاء پیدا کند. درحالی که بخش اداری و مالی باید خادمان و پشتیبانان بخش علمی دانشگاه باشند، اما هم اکنون به صورت کارفرما و ارباب ظاهر می شوند.
این مدرس زبان و ادبیات فارسی در عین حال به لزوم اینکه رساله ها در هر رشته ای باید به یک نیاز علمی پاسخ دهند، اشاره و بیان نمود: دانشجوی کارشناسی ارشد یا دکتری به همراه چند استاد وقت می گذارند و درباره‌ی یک مبحث کار می کنند، این خودبه خود به نمره و مدرکی برای دانشجو و امتیاز اداری برای استاد تبدیل می شود اما آیا گره ای هم از کار آن رشته باز می کند؟ این مساله اصلاً در تصویب موضوعات در نظر گرفته نمی گردد. فقط یک جست وجوی تشریفاتی در سایت ایران داک انجام می دهد تا مبحث مقاله تکراری نباشد. برای این کار هم به سادگی عنوان مقاله را تغییر می دهند و عین همان مقاله را با تغییر چند جمله عرضه و از همان دفاع می کنند.
امینی سپس از غلط های بدیهی رساله ها و رساله ها و همینطور اینکه برخی از استادهای راهنما حتی یک مرتبه هم آنها را نمی خوانند گفت و با ذکر یک مثال توضیح داد: فرض کنید رساله درباره‌ی تحلیل رباعی بوده و تعداد زیادی از مثال های متن اصلاً رباعی نبوده. درحالی که نه دانشجو متوجه شده این رباعی است و نه استاد و استاد مشاور! متاسفانه از این موارد بسیار اتفاق می افتد.
او همینطور اظهار داشت: در مجلات علمی و پژوهشی بسیار می بینیم که زبان علمی به زبان رسانه ای و عاطفی تبدیل گشته است، یعنی زبان عاطفی و هیجان زده ای که در فضای مجازی و رسانه ها وجود دارد، وارد رساله ها شده است. درحالی که بین زبان علمی و گزاره های علمی و گزاره های خبری خیلی فاصله است. این جزو اصول اولیه نگارش یک مطلب علمی ست ولی استادها هم به آن دقت نمی کنند.
اسماعیل امینی در ادامه با بیان اینکه استاد و دانشجو گرفتار نظام اداری کمیت گرا هستند، اظهار داشت: مقاله های علمی که در گذشته از استادان بزرگی مثل: مرحوم بدیع الزمان فروزان فر، مجتبی مینوی، استاد زریاب و... می خواندیم، گاهی دو صفحه و گاهی ۲۰ صفحه بودند. برای اینکه همان مقدار که مطلب برای نوشتن داشتند، می نوشتند. اما حالا مقاله را به یک فرم اداری تبدیل نموده اند که حتی کلمات هر بخش هم مشخص است. برای همین، مطلب دانشجو یا استادی که مقاله را می نویسد، در حد پنج خط است، اما مجبور است آنرا با پوشال پر کند تا به حد لازم برسد. یا اگر بیشتر است، مجبور است بخش هایی از آنرا حذف کند. اساساً چیزی بعنوان مجله یا مقاله‌ی علمی و پژوهشی ضد علم و جفا کردن به نظام دانشگاهی و ابزاری برای سلطه بر قسمت علمی دانشگاه است. در دوره‌ی دانشجویی من چنین چیزهایی نبود، نه استادها نگران بودند و نه دانشجوها و حتی مجلات به دانشجوها پول می دادند. اما هم اکنون مجلات به خاطر اینکه مقاله‌ی دانشجو را داوری و سپس چاپ کنند، به شکل قانونی پول می گیرند. اگر کسی وقت نداشته باشد و بخواهد خارج نوبت مقاله چاپ کند هم به شکل غیرقانونی و چندبرابر پول می گیرند. این کار خوبی نیست.
او به دادوستدهای مشابه دیگری هم اشاره و بیان نمود: برخی از رشته ها باید از مجلات خارجی هم پذیرش بگیرند. به همین علت، در همین کشورهای همسایه مجلات این چنینی برای مقالات دانشجوهای کشورهای اطراف بوجود آمده اند که پذیرش خارجِ نوبت می دهند و دادوستد می کنند. تعدادی موسسه‌ی دلالی هم در کشور داریم که کارشان گرفتن پذیرش از همین مجلات است. به این شیوه داریم سر خودمان را کلاه می گذاریم، این کار علمی نیست، کدام یک از این مقالات که با آنها استاد درست شده، در کجای جهان به آنها ارجاع داده شده یا گرهی از کار ادبیات باز کرده اند؟!
امینی اعتقاد دارد که تا وقتی این نگاه که نظام بروکراسی استادها و دانشجوها را زیردست خودش حساب می کند، این وضع هر روز بدتر خواهد شد و اظهار داشت: جلسات رساله ها و رساله ها بیشتر شبیه به جلسه های اداری است. درست است که جلسات دفاع معمولا صورت آیینی و تشریفاتی دارند ولی پیش از آنها باید تاملاتی شده باشد که این رساله ها آماده‌ی دفاع کردن باشند و نه پر از غلط های بدیهی.
این مدرس دانشگاه تهران سپس ضمن اشاره به وضعیت جلسات دفاع دانشگاه ها اظهار نمود: وقتی در جلسات دفاع شرکت می کنم، غمگین می شوم. هیچ تبادلات علمی ای نیست و فقط یک مشت تعارف ردوبدل می شود. در همه‌ی این جلسات تابحال ندیدم به کسی نمره‌ی «ب» بدهند، به همه «الف» می دهند. چون این نمرات، تعارف های اداری بین استادها است و نمره ای ست نسبت به آن استاد راهنما. بنابراین، اگر دانشجویش نمره‌ی کم بگیرد، دلخور می شود و دفعه‌ی بعد به دانشجوی استادی که نمره‌ی کم داده، نمره‌ی کم می دهد.
او افزود: دلالی ها و دادوستدهایی که در بازارهای بیرون دانشگاه داریم، وارد نظام دانشگاهی شده و من فکر می کنم نظام اداری از این وضع راضی ست که توانسته این سلطه را ایجاد نماید.
اسماعیلی امینی در انتها انتقادی هم نسبت به وضعیت استخدام استادان دانشگاه داشت و اظهار داشت: استاد دائمی در هیچ جای دنیا وجود ندارد، با استادها قراردادهای موقت می بندند. همین مساله که استادان را استخدام رسمی می کنند و استاد ۳۰، ۴۰ سال در یک دانشگاه می ماند، به نظرم کار خوبی نیست چون آن رقابت و طراوت را می گیرد.
منبع: acak.ir
این مطلب آجاک را پسندیدید؟
(0)
(0)
تازه ترینهای مرتبط
نظرات بینندگان در این باره